Sedat Umran Şiirleri - Şair Sedat Umran

İçime korku salar

suskunluğunun çığlıkları

yüzünün yangınında gözlerin

Adımlarımı sokakların ceplerinde bırakarak

kaçmak istiyorum içimdeki dünyadan

ölümle birdirbir oynayıp takla atarak

Okşanış dünyasında kedilerin vücûdu,
çözülüvermiş düğümünden tembelliğin;
ben hiç kedi sevmedim, okşamadım hiç,
onların fosfor artığı gözleri düşlerimde beni buldu.
Kedilerin kuyruğudur dalgınlığım
sürtünür gelene geçene;

Açıldı sessizliğin sedef çekmecesi
Kış yerleştirdi içine yeryüzünü
Süpürdü toz halinde ufalanan günü
Uçuştu havaya bu tozun binlercesi

Gök mangalının patlıyan mısırları olmalı

İrili ufaklı kubbeler
Akisadalara gebeler
Doğurdukları yalnız ses
Duysun diye onları herkes
Duaların içe işleyen sesini
İnsanlar bilmeseler de görmesini

Gidiyorum duygularımın sık

Ağaçlı o yemyeşil ormanında

Arasıra aydınlatıyor yolumu

Beni çok sıkmayın

Ağlarım hüngür hüngür

Ben üzüntüsüz yaşayamam;

Güneşin sulara kurduğu

Yaprakları alevden bir tâk:

dalgalar altından geçtiler

Vinç
veriyordu vinç
ağırlığın şiirini
paslı zincirlerin sesinde;
gürültüyle düşerek
koparmak istiyordu çelik halatlarını,

Düşüncelerimin yumağını verdim sana

Çöz beni;

Dolaşıklığım senin yüzünden