Biz henüz İstanbul’lu değiliz
Çünkü ben daha İstanbul’lu olamadım
Sende az İstanbul’lu değilsin
O yüzden buluşamadık orta yerinde
Biz henüz İstanbul’lu değiliz
Bir pencere çiz bana, güzel düşlere açılsın
Senden tek bir iz bana, saçların rüzgârda dağılsın
Bir pencere çiz bana, mutlu günlere açılsın
Beyaz güvercin sana, hasretin kolları kırılsın...
Gözlerim unutsun diye,
Söndürdüm yıldızları
Ve adım atarken geceleri
Korkusuzca
Vazgeçtim sevdiklerimden
O kadar alıştım ki,
Vurdumduymaz bir dünyada, yaşıyoruz birlikte
Namus doldurulmuş tüfeğe, bekliyoruz tetikte
Sonu gelmez bir öyküde oynuyoruz rolleri,
Belki de biz rüya gördük, uyuyorken beşikte...
Sedat KUMOVA, 92
Yalnız kalmış bir insan, insanların içinde
Mutluluk arıyorlar, herkes para peşinde
Unutmuş yalnızlığı, gelmiş geçmiş zamanı
Koşup koşturuyorlar herkes kendi işinde...
Sedat KUMOVA, 94
Biz, henüz biz değiliz
Çünkü, ben daha ben değilim
Sende az sen değilsin
O yüzden sen ve ben, biz olamadık
Biz, henüz biz değiliz
Gökyüzü mavi,
Gökyüzü gri,
Gökyüzü kırmızı bulutlarla yüklü
Görünmeyen denizin ortasından
Bir kule uzanmış maviye
Özlemle bekledim, gelirsin diye
Resmine bakarken özledim seni
Gezdim o sahilde aradım seni
Özledim birtanem, beyaz tenini
Büründüm hatıralara, hayallerdeyim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!