Secdeye Yaslanan Gölge

Bir gölgeyim,
ışığın en kutsal yerinde yok olmayı dileyen.
Toprağa eğildikçe,
göğe açılıyor ellerim—
çünkü secde,
faniliğin sırrıdır ebediyete.

Ey Rab!
Her nefes bir özür,
her suskunluk bir yakarıştır sana.
Ve ben,
gölge gibi uzanıyorum huzuruna,
bir varlık kalıntısı olarak
hiçliğe kavuşmak istercesine.

Kâinat,
her sabah secdeyle uyanır.
Güneş,
ufkun alnına eğilir usulca,
ve dağlar,
bir dua gibi susar.
Ey gölge!
Senin bile bir secde vaktin var
bu sonsuz döngüde.

Gönlüm,
bir rahmet damlası arar
yandığı her kıyıda.
Ve bilirim ki,
secdeye yaslanan gölge,
arşın ışığıyla silinir sonunda.

Ey sonsuzluk!
Beni bana unutturan bir secde ver.
Öyle bir an ki,
yokluğumla varlığa karışayım,
adım, toprakta susan bir niyaz gibi
silinsin zamandan.

Gölge,
sadece ışıktan kaçar mı sandın?
O da bilir,
aydınlığın kıymeti secdede saklıdır.
Ve insan,
gölgesini secdeye yatırdığında
gerçek mânâyı bulur.