Sebep yok Şiiri - Volkan Gülbitti

Seni sevmek için sebep mi lazım?
Güneş doğuyor ya her sabah,
yetmez mi?
Adın bile bahar gibi,
sen diyorsun,
“Bu çiçekler kime açıyor?”

Seni sevmek için sebep mi lazım?
Kahvelerde kokmasın o zaman,
kırmızıyı saymasınlar renkten,
ayırsınlar yelkovanı akrepten.
Sevmeyeceksem seni?

Aşk, aklın tutulduğu bir yanlış, değil mi?
Sen o yanlışın en güzel tarafısın.
İşimi gücümü bıraktım,
seni düşünmeyi seçiyorum.
Sen bana sebep mi soruyorsun?

Akıp giden yıllar bir tarafa,
bir gülüşün ömrüme denk.
Gözlerin yeter bana,
sabahın hayrı kadar içten,
taze ekmek kokusu kadar gerçek.
Ne zamandan, hangi yoldan bilmem.
Belki zaman getirdi,
belki bir şiir.
Ne bileyim işte.
Sevdim gitti,
umrumda değil.

Unuttum ismimi sesinde.
Sevda dediğin plan tutmaz,
kural tanımaz.
Geliverir zamansız.
Bir bakarsın, dünya dönüyor.
Bir bakarsın, sen gülüyorsun.
Her şey anlam kazanıyor ansızın.

Seni sevmek için sebep mi lazım?
Kalbim atıyor ya,
bir çocuk gibi masumca bağlanmayı seçiyorum.
Hem bütün ihtimallere rağmen
mahkûm olmak güzel sana.

Kime ne ki üstelik?
Neymiş, kalbim bölünmüş,
ayı günü geçmişim.
Gülüşüne var oldum, inan.
Sebep arayanlar,
bakın, hiç nedensiz sevmişim.

Seni sevmek için sebep mi lazım?
Yüreğim seni seçti.
Ömür boyu susupta beklesem mi?
Adın dudaklarımda kilitli,
ölürüm ben, bunu söylemesem.

Bak, şimdiden tiryakisi oldum kokunun.
Nefesten nefese bir doza ihtiyacım var.
Bir tebessümün gönlüme aitlik eki,
belki de gönlüm aptalın teki.
Aşk dediğin akılla olmaz zaten;
yürekten taşar da deli olursun.
Ne çıkar, kim duyar, kim anlar.
Çok önemli sanki!

Ben seni sevmek için sebep bulamam da,
beni sevmen için ne çok sebep yaratırım.
Ah, bir bilsen.
Seni sevmek için sebep mi lazım?

Volkan Gülbitti