Kapısının eşiğinden, güneşin uykudan yeni uyanmış haliyle o mahmur ve sıcak güzelliğini göstermeye hazırlandığı yeni bir Pazar günü sabahında, altmışbir tanesinin eriyerek söndüğü, sadece bir tanesinin titrek ışıklarını salarak halâ aydınlatmaya çalıştığı “mum kokulu” odamın içine bakıyorum.
Çalışma masamın üstünde; her biri son beyazlığına kadar karalanmış binlerce kağıt, kurşunu tükenmiş kalemler, bir yerlerden, birilerinden gelmiş ya da bir yerlere, birilerine gönderilmiş rengini kaybetmiş, kurumuş çiçekler dağınıklığı ve üstlerine dökülmüş gözyaşı tuzları ve tebessüm kırıntıları.
Gözlerimi çalışma masamın üstünden alıp, onlarca rengi bir sonrakine astar olmuş oda duvarlarımın üstünde gezdirmeye başlıyorum. Yaramazlıklarımın ince çizgili kahramanlarını ezip geçen kalın çizgili mücadele adamlarım, onların da üstünde vesikalık resimleri binlerce kez büyütülmüş ama kendileri hiç büyümemiş ve yaşamları objektife baktıkları o anda donup kalmış ve tüm duvarlarımı kaplamış kadınlar, erkekler, çocuklar.
Bir adım atıp odamın içine giriyor ve bağdaş kurup yere oturuyorum. Cebimden nüfus cüzdanımı çıkarıp uzun uzun ama bomboş gözlerle bakıyorum. Sonra dudaklarıma yaklaştırıyorum ve annemin isminin olduğu satırı öpüyorum.., öpüyorum.., öpüyorum. Bir yandan gülümserken aynı anda gözlerim doluyor.
Tamamını Oku
bu nefis her cümlesini soluksuz okuduğum satırlarını hissettğim yazınız için bir anne ve şiir dostunuz olarak çok teşekkür ederimm...farzedinki anneler gününde içeceğiniz bir bardak çay benim ikramımdır...afiyet olsun efendim...
Bu şiir ile ilgili 71 tane yorum bulunmakta