Sebeb-i Ziyaretim Şiiri - Coşkun Akarsu

Ben birini sevdim anne.
Sana benziyordu ne edeyim?

Yıldızlar gibi parlak gözlerini;
Ay ışığından berrak şefkatini;
Seni, sevmekle başladı her şey.
Ben yalnız seni sevdim, anne!

Sanırdım, dünyada bir tek sen!
Acılar yalnız senin yükün.
Sanırdım, bir tek sen yetim.
Ağlamak yalnız senin işin;
Ağlayanlar –yetimler- ne de çoksunuz, anne?

Ben yalnız seni sevdim.
O, sana benziyordu anne!

Sen yoksun ama bahar geldi.
İlk cemre düştü yüreğime.
Şefkati sana benzer; gülüşü sana.
Yalancıymış bilemedim anne!

Ben yalnız seni sevdim
Sana benziyordu, ne edeyim…

Yıldızlı gecelerinde memleketimin;
Hani uzanıp ellerimle tutmak isterdim.
Yıldızlar benden uzak.
Sen yıldızlardan da uzaksın anne!

Bir evlat sustuğunda yüreğinden geçenler,
Damla damla düşermiş ana yüreğine.
Baktım mı yüzüme, okurdun ya beni.
Kimseler susuşumu anlamadı; anne!

Ben en çok seni sevdim.
Diğerleri, sana benziyordu; anne!

Oy, benim oğlum!
Karanlık geceler sabah olmaz mı sandın?
Bir sevdin yalan olmuş; âlemi bir mi sandın?
Çokları yar olurdu ya sana.
Sen, payına düşeni aldın.

Ben âlemi sevdim.
Âlem, sana benziyordu; ne edeyim…

Gözyaşıyla yoğrulmayan hamur;
Ne ekmek olur; ne çamur.
Yavrusuna ağlamayan ana mı olur?
Sen bilmezsin yavrum.
Yetimler –ağlayanlar- ne çoktur.

Ben en çok ağlamayı sevdim.
Gözyaşım, sana benziyordu; ne edeyim…

Uzakta da olsa evladın kokusu,
Rüzgârın işi ne; alır getirir.
Bir gölge düşse yavrum yüreğine;
Güneşim kaybolur; gökyüzüm kararır.
Uzaklar yakın olur; yollar uzanır.

Ben en çok yolları sevdim.
Yollar Ona çıkıyordu; neyleyim…