önümde; mutsuzluğun örümcek ağı gibi sardığı, insan ormanları,
kulağımda; kirli denizlerin fısıltısı…
durmadan, başka şeylere benzeyerek iniyor akşam
ömrümden, perde perde dağılan sayfalar gibi,
iniyor, kuşların kanatlarından
her sayfada, hatırlamayı kolaylaştıran,
yıllları kuşatan sorularla,
sanki tüm yaşanmışlıklar, bir kibrit çakımına sığar
akşamlar; melâl denizi, kör-sağır yastıklara koşturan
bomboş bir kumsaldayım da sanki,
yine de etrâfımda, sonsuz ayak izi
eskinin umut arayıcıları geçmiş buradan,
sonra, evlere dönülmüş, odalara, o kör-sağır yastıklara, durmadan…
bula bula, hep, yeni yeni; beton filizleri
saksı çiçekleri, balkonlarda
alçıda saklanmış kırıklar
kadın elleriyle dikilmiş, belli ki…
kırmızı gül demetleri gibi, güldükçe kızaran,
bir örnek ağızlarıyla, bu vakitte kadınlar;
balkonlarda, birer bıkkınlık olurlar
yaşlı bir kadın, yüzüme bakar;
- ne için çırpınmışım, yıllarca?
- işte, hep sonunda; “ne ve hiç; çıkar aynı kapıya”
bundan, ufacık bir sevinmenin yutkunulması
bu yüzden, gökle yerin, birlikte yaptığı en iyi iş;
birinin yağarken, ötekinin taşması
her akşam, simsiyah döküyorsun ya güllerini,
menevişlerin kadife yastığına
akşam olmuş, karanlık çökmüş, çökmemiş…
anlatmaya akıl ara
diyelim; olur da, dönerse yaşamak;
kokusu hanımellerine benzeyen bir sarışınlığa
belki, biz de râzı oluruz, böylesi bir mutsuzluğa da
mutsuzluğa; -sonsuz ayak izleriyle dolu- o büyük kıyıya,
vurursa güneş; damlardan sarkarak,
ikindiyle akşam, karışırken birbirine,
günün ayak tıkırtıları siler belki, mutsuzluğun izlerini de
giderek, anlar gibi olurum;
mutsuzluk dediğin; hayat alâmeti yine de…
oysa, yalnızlık öyle mi?
dikilir durur önümde; bütün ölümlerin hayâleti
güpegündüz, bilmediğim bir sokağa saparım da, göremem
sokağı bomboş buluşumun sebebini
- kime, ne söylesem şimdi?
hâl böyleyken,
bir kuşu olsun, gönlünce misâfir edememiş bir ağacım
olgun bir-iki dize yetiştirsem bile, günün birinde
sanki, kiminle paylaşırım?
4 Temmuz 2016 Pazartesi / Gölcük
Halil IşıkKayıt Tarihi : 5.7.2016 00:18:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!