Şeb-i Yağmurda Aşk Şiiri - Toykan Nar

Şeb-i yağmurda serin sahile indim,
Nigâhım denizde, gönlümde senin ismim.
Poyraz ile savururken saçlarımı rüzgâr,
Her dalga fısıldarlar: “Odur sana ikrâr.”

Zülfün bir serâptâ kevser-i hoş-bû,
Ellerin dokunsa, gönüller bulur nûr-u.
Sâda-i kelâmın mûsıkî misâli,
Sessizlik bozulur, doğar eyyâm-ı hâli.

Çillerin yüzünde yıldız gibi parlar,
Kirpiğin gölgeler, geceleri sarar.
Rayihân kokundur, rûhuma sefâ,
Uzak diyarlardan bulur beni çağırır vefâ.

Gönlümde mihraptır senin her bir nigâhın,
Aşkınla sûkutlar bulur bu yorgun sabâhım.
Her hecede ism-i şerîfin dökülür gölüle,
Kalbimdeki sır-ı izzete zamân bile susar.

Sen benim eyyâmım, seherim, bahârım,
Her gamlı vaktimde solmayan gül-i zârım.
Ey hüsn ü cemâlinle gönlümde sultan,
Sana yazdığım her kelâmdır bu cihâna fermân.

Ben ise bir âşık, ak cemâli pir-û pâk,
Kıvırcık saçlarımda gizlenirdi akla merâk.
Her sözümde, her nefeste sana sevdamı derim,
Zirâ,
Hâşâ Allah'tan hüsnüne dâim secde ederim.

Şeb → Gece

Nigâh → Bakış

İkrâr → Söz, kabul

Zülf → Saç

Kevser → Cennet ırmağı, bereket

Hoş-bû → Güzel kokulu

Nûr → Işık, aydınlık

Sâda → Ses, yankı

Kelâm → Söz

Mûsıkî → Musiki, müzik

Eyyâm → Günler, zamanlar

Hâl → Durum, hâl

Rayihân → Güzel koku

Sefâ → Huzur, gönül rahatlığı

Vefâ → Sadakat

Mihrap → Kutsal yön; burada “gönlümün kıblesi”

Seher → Şafak vakti

Gülzâr → Gül bahçesi

Hüsn → Güzellik

Cemâl → Yüz güzelliği

Fermân → Emir, hüküm