Şeb-i Hazen Şiiri - Faruk Yiğit Araz

Geceler...
Hani şu anne şefkatiyle bağrına basan,
Katran gecelerden söz ediyorum sana...
Kimine yük, kimine sırdaş,
Kimine günâh, kimine cefâ olan gecelerden...

Bugün ayrılığın ertesi, gittiğin on ikinci gece...
Yanı başımda kadeh kadeh içtiğim yalnızlık,
Ve ölme telaşı...

Az ötede beynimi kemirircesine, kulaklarımı çınlatan,
İntihar teşebbüslü hüzzam ezgiler çalıyor radyoda...
Mecal'siz ve duçarım...

Beynimde acıtasyon hayaller üretip,
Unutmaya çalışsam da seni,
Yokluğun, hiç'liğime vuruyor...
Korkuyorum...

Kaç lisan ile haykırmalı ardından,
Kaç kez ölmeli ki?

Ey yüreğimi hoyratca ezip geçen sevdiğim...

Sana Mevlana'nın çaresiz haykırışları ile sesleniyorum,
" Gel! "
Seni Yakub'un sabrı ile bekliyorum...
" Gel! "

Gecenin rahminden,
Kan kırmızısı gözbebeklerim düştü yalnızlıklara,
Uyuyamadım...

Aldım elime kalemi,karaladım yokluğunu,
Oysa ben söz vermiştim, kırmıştım kalemimi gidişinle...
Yazmayacak! Adını anmayacaktım!

Biliyorum,
Sustukça lâl, yazdıkça şâir diyecekler bana...
Peki, peki ya ölsem?
Ölsem ne diyecekler?
Kays mı? Mem mi?

Bu Şeb-i firkat yapıştı kaldı libasıma,
Silkelendikçe yük, yük oldukça belimi büküyor,
A(n) l(a) sana...

Yorgun gözlerimden terler düşüyor titreyen elimle yazdığım pak kağıda,
Ram olup, kıyâm ediyorum ayrılığa...

Düşünüyorum,
Satılsa kaç kuruş eder artık bu örselenmiş sevdam,
Hangi gönül tezgâhında fiyat biçilir bu ayrılığa?
Hangi yaş(l) anacak yüreklere 'ibret' diye gösterilir?

Keşke ardından yokluğunun zelzelesi altında ezilmiş bir yürek bırakmasaydın...
Beni böyle ağlatmasaydın...

Belki'ler ve keşkeler bırakıp hayatıma gittin!
Sen gittin ya,
İnan inan ben o gece bende bittim! ...