Sazlıkların ortasında

Sazlıkların ortasında kurumuş bir ovada
Bir yanım denize bakıyor dört yanım dağlara
Soğuk kışın sabahındaki sıcak rüyalarımda
Zangır zangır uyanıyorum ayaklarım boşlukta…

Hala yatıyorum ama bin ağırlıkla uyanmışım güya
Sesler duyuyorum her türlüsünde binlerce çaba
Konuşamıyorum ve artık hiç koşamıyorum da
Kaçmak geçiyor içimden ah şu yollar yıkılmasa!

Artık yalnız mıyım neden sesim duyulmuyor?
Onca milletler toplanmışlar milletimin başına
Ağıtlar susmuş; umutların arkasında saf tutmuş
Sessizce içine ağlıyor vatan yıkıntılar
arasında…

Yüzler sözlere karışıyor sözler yüzlere çarpılıyor
Dualar duvarların altında; bunlar da mı topraktan?
Ondan mıdır nedense canımı yakmıyor camlar…
Artık dün, bugün, yarın yok! Sıcak sabahlar da…

Uzaklardayım. Kaça bölündüm sayamıyorum.
Bir yanım sonsuz uykuda, bir yanım kımıldıyor,
Bir diğeri çaresiz öbüründen hiç haber yok.
Teker teker toparlıyorum ama eksiğim hala çok!

Hiç bu kadar yatmamıştım yerde de kalmamıştım.
Yine kendime tutunuyorum sonsuz bir çabayla;
Yavaş yavaş toparlanıyorum, ayağa kalkacağım da…
Keşke demek gelmiyor içimden, ah keşkeler olmasa!

Yılmaz BEKTAŞ