Unutma gurur ve kibirdir,
Ulu meşeyi ortasından çatlatan.
Ne demişti meşe:
“Gel gölgemde yaşa! ”
Ama biliyordu saz,
Gurur ve kibirin yaramayacağını bir işe,
Öyle de oldu:
Başı öne düşen meşe atıldı ateşe.
Güvenip iri ve kemikli cüssesine,
Rüzgara karşı ulurken,
Mefta olmadan önce meşe;
Bayrak gibi dalgalanarak,
İnceliğiyle onur duyduğunu göstermişti saz.
Omzuna binen kurt kuşla,
Güneşe karşı gerinip doğrulurken,
Ayak uydurarak dansına suyun,
Titriyordu şimdi de keyiften.
Ve kendine güveniyordu ki en az,
Meşe kadar da saz,
Gölgede kalmayı,
Reddederken elbet,
Göstermiş oldu hem öz güven,hem cesaret…
Kazanılamazdı üç günde,
Herhalde böyle üstün meziyet.
Ve kuramazdı herhalde kullanmasaydı aklını,
Su kenarında böyle büyük, böyle üstün medeniyet...
Unutma,
En basit esintide devrilir,
Eksiklerini görmeyip hava atan.
Ancak değişip gelişendir,
En sert badireleri az zararla atlatan.
Ve unutma;
Dengededir evrende Dünya,
Ve dengeler evreni de Dünya.
Kayıt Tarihi : 19.10.2009 22:22:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Daha önce okumamış olanlar 'Meşe ile Saz' fablının bir örneğini aşağıya kaydettim okuyabilir. MEŞE İLE SAZ Meşe, bir gün, saza demiş: — Doğrusu çok güçsüzsünüz. Minnacık serçe konsa üstünüze Beliniz bükülüverir. Suları ürperten seher yeli Baş eğdirir size Bir de benim şu dağ gibi gövdeme bak! Güneş bile zor giriyor içime, Fırtına dallarıma oyuncak. Her esen yel sana bora, Bana kasırgalar meltem. Bari gelip gölgemde yaşasan da Üzerine kanat gersem. Ama sizin soy nedense gider Sulu, rüzgârlı yerlerde biter. Acıyorum sizlere, — İyi yüreklisin, demiş saz meşeye; Eksik olma, ama bizim için üzülme. Benden çok sen kork rüzgârdan: Ben eğilirim, kırılmam. Doğru, bugüne kadar dayanmışsın, Dimdik durmuş, boyun eğmemişsin. Ama sertin serti var, Bir gün, bakarsın, sana da çatar. Demeye kalmamış rüzgâr patlamış, Bir karayel, bir karayel ki neuzübillah! O güne dek kimseler rastlamamış Böyle belalısına. Rüzgârlar anası Kuzey, En azgın oğlunu salmış dünyaya. Saz eğilmiş, meşe dayanmış, Derken karayel arttıkça artmış. Sonunda birdenbire gelmiş meşenin hakkından: Göklere değen başını sermiş yere, Köklerini çıkarmış yedi kat yerden.
TÜM YORUMLAR (1)