Sen leb demeden anlardın leblebiyi..
Bilgece sezginle..
Okuyup içi
Demeden bilirdin halden.
Sessiz konuşurduk..
Fısıldaşıp tenhasında gecenin..
Bense gül dudağını anlardım yarin
Leb dendiği zaman..
Bulduğunda ay ışığında leb lebi,
Değdiğinde leb lebe, bahar sabahlarında
Temaşa ederdi gökyüzü,
Ve seyre dururdu evren bizi
Leb lebeyken..
Sevişirken kızıl şafaklarda
Bizi dinlerdi hava su,
Yel diner, deniz durulur zaman dururdu..
Ve saygıyla beklerdi ay güneş,
Yıldızlar göz kırpıştırırdı
Dokunduğunda leb lebe..
Tuttuğunda el eli
Mimoza zamanlarıydı, kırlangıç vakti leylek mevsimi,
Yani erdiğinde ten tene
Susardı kuşlar,
Taş toprak susardı..
Ve yeşile dururdu ova, yeryüzü çiçeğe keserdi
Göz göze değdiği zamanlarda..
Kayıt Tarihi : 3.5.2022 09:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
