Saygısızlık Şiiri - Kasım Kobakçı

Kesintili ve düzensiz, yolculuğun umutsuzluğundayım,
Benliğimin parçalarını, toplayamadım bu sefer;
Sana kırık ve çatlak, yollar sundum;
Yürüdüğünde dağılsınlar diye!
Hatırla;
Sen, bana olan güvenini de, yok etmiştin.
Oysa ben, ilk kez bir insan için, bu kadar kırılganlaşmıştım!
Sen, iyi olmayı hak etmedin;
Gözlerinde hep, ölü sevdaların hayali vardı!
Hangi gizli köşede, gözlerine baksam,
Yüzü solmuş, bir görüntü gördüm;
Eski duygularına, bir bir ağıt yakan..
*
Senin bakışların hürdü,
Dudaklarında, kaç sevgi yandı kül oldu!
Sen, fırtınaları kucakladın!
Sen, en çok ulaşılmaz olanı sevdin, beni değil!
Ayrıldım diye, suçlu mu oldum?
Sana anlattım, dinlemedin;
Buram buram, hüzün kokan zamanlarım oldu!
Sen, benim yaşamımı, kendi kayıplarına saydın..
Ben, senin oyuncağın değildim oysa;
Sen, bunu bile fark etmedin!
Sen, iyi olmayı hak etmedin!
Gözlerindeki özgürlük isteğiyle,
Sonumu hazırladın,
Ama bak; bitirmeyi bile beceremedin!
*
Senin dilinden, sevgiyi bilmiyordum;
Bunun için, hep sana, seni seviyorum dedim!
Oysa sen, bir gece kadar, karanlık ve sağardın!
Gözlerine, sonsuzluk takılmıştı,
Kulaklarına, onun son sözleri yerleşmişti.
Benden gitmemi istesen anlardım;
Oysa sen, beni sınamayı seçtin!
Şimdi, nerede bir uçurum bakışlı görsem, lanet okuyorum!
Sen acı çekmeyi, yıkılmayı hak ettin!
*
Beni, boş yere suçlama;
Seni ben çağırmadım, kendin geldin!
Kendi iradenle geldin, kendi arzunla..
Sınamak kadar, büyük yalan görmedim!
Kendi düşen, acı çekmez avuntusuna düşme; acı çek!
Sen en çok, acı çekmeyi hak ettin.
Gözlerinden düşen damlalar kadar bile, değerimin olmayışı,
Senin kendine ettiğin, en büyük saygısızlıktı!