Savruluş Şiiri - Hasan Suver

SAVRULUŞ
Zamanın ipinden boşalan bir topaçtır dünya
Savruldukça uçtuğunu zannedenler
Mevsimden mevsime bir sarkaçta sallanıp durur
Ey gözü gökte olan sürüngenler
Eşyanın yer çekimi sizi
Ateşten bir koza gibi sardıkça
Uçamayacaksınız

Akşam, kalbi sökülmüş bir yargıç gibi
Yüzü kızaran günün son sözünün ardından
Kara kalemini kıra dursun
Eğer sevgilinin gözü kara ise
Gece tek bir yıldız bile istemezsin
Yeter ki karanlık seni içine çeksin

Soluduğun havayı hak etmedikçe
Alın terinden bile şüphe etmelisin
Tüketirken tükenmemek için
Yeryüzündeki varlık zevkini
Yoklukla paylaşmalısın

Bir lale çiçeği kadar süren ne ise
Saçımızdan, yüzümüzden, ciğerimizden savurduğumuz ne ise
Ardına dönüp bakmadığımız, en değerlilerimizin hesabını yapmadığımız ne ise
Bıçak sırtında
Ateş denizinden geçmeye çalıştığımızda
Elimizde cambaz sopası imanımız ne ise…
Tekrarı olmayanı öyle yaşamalısın

Gece ile gündüzden başka vakti unutanlar
Zamanla hayatın evliliği bittiğinde
Sualler için internet arayanlar
Evrilen hayallere kanarak
Ayranı unutup kolada boğulanlar
Moleküllerine kadar arınıp
Kumaş dokuyacak toprak bulamayanlar
Bu savruluşun neresinde duracaklar?

Hasan SUVER