Savruluş Şiiri - Kübra Altay

Hırçın dalgalara ayak uyduramıyorum.
Seninleyken herşeyin anlam bulduğunu
Sensizlikte tüm renklerin siyah-beyaz olduğunu
Hırçın dalgalarda kaybolurken anlıyorum.

susuyorum...
Susuyorsun.
Soruyorum,
Cevabı bulamıyorum...

Niye karşıma geç çıkmıştın sen?
Neden erken kaybetmiştim seni?
Neydi beni sana bu kadar bağlayan?
Sevgimi bu kadar coşturan neydi?

'Öyle olması gerekiyor' demiştin,
Öyle oldu da ne değişti?
Sevgim hala aynı coşkuda
Sevgin hala aynı saflıkta
Her geçen gün artsa da
Ne değişti?

Acı çekmek miydi istediğin?
Sana alışmışken sensizliğe mahkum etmek miydi?
Ateşler içinde yanmak mıydı yoksa?
Aşığım, deli gibi seviyorum diyerek çekip gitmek miydi?
Birlikte kurduğumuz tüm duvarlar yıkıldı.
Sevgimiz ve aşkımız enkazın altında,
Kırgınlıklar ve pişmanlıkların ortasında kaldı.

Seni hatırlatan herşey,
Artık sadece cam kırıkları,
Bizden geriye kalan tek şeyse,
Eksik bir hayatın boş satırları...

birbirini tanımayan iki yabancıyız şimdi.
Sevmek neden bu denli acı veriyor sensizken
hayat ne kadar ağır sevgin yokken!
Ellerimiz hiç ayrılmayacaktı hani?
Yalanların içinde savrulurken benliğim
Neydi bizi sonsuza dek bitiren?

Gözlerindeki gerçeği şimdi farkediyorum
Böyle savrulmana dayanamıyorum...
Aslında karşımda dursan da
Hala yanımdasın,biliyorum...
Peki neydi değişen?
Göremesem de seni
Bakamasam da kömür gözlerine
Biliyorum yanımdasın sen...

Ne de olsa bu aşkı yaşatacağımıza
Söz vermiştim,
Söz vermiştin,
Söz vermiştik...

By Erce YAZICI ve Kübra ALTAY
(Erce'me çok teşekkür ederim...)