Savaştım 1 Şiiri - Mehmet Yücel

Kendimle savaştım yılın her günü.
Günün her öğünü...
Sabah akşam.
Bütün yaşam.
Ne ağam oldu ne paşam.
Savaştım ben dediğim kişiyle.
Kazandım, kaybettim, hırslandım, parelenedim.
Düştüm öz eleğime elendim.
Özümü dilendim.
Yüzüm kızardıkça savaştım.
Yüzsüzlükle savaştım.
Yürek denen bir şeyleri keşfettim.
Yüreksizlikle savaştım.
Namusu denen kavramı kavradım ki...
Arsızlıkla savaştım.
Duyarsızlıkla savaştım.
Duygulara kilit vurdum, set çektim, duvar ördüm.
Kapnadım dünya denilen aleme bir zaman.
Özüm özümü mahkum ettim
Mahpusa attım.
Gardiyan oldum özlemlerime, özgürlüğüme.
Hakim oldum kalem kıran.
Mübaşir oldum bas bas bağıran.
Utanç duydum, utanç gödüm, utanncı hisssetim ya,
Utandıkça savaştım.
Ve kimsesizlik çöktü başıma.
Başımın belası kimsesilik, sesszilik, ölüme doğru gidiş.
Başımın belası terkediş.
Sen ne bilirsen, ne anlarsan, ne dilersen.
Hepsini on katı, yirmi katı, yüz katı.