Savaşın gölgesinde büyüyenler, sadece ülkesiz değil; geleceksiz de bırakılır.
Sırtında okul çantası yoktu o çocuğun,
Bir halkın acısıydı yükü.
Sokak lambalarının altında,
Yalınayak ezberliyordu
Sığınmacı bir coğrafyanın korkularını.
Ne ülkesini seçmişti,
Ne dilini öğrenmişti henüz.
Ama sabaha karşı kurulan pazarda
Üşüyerek sattı yalnızlığını.
Ortadoğu yanarken haritalarda,
Barut kokusu sinmişti oyuncaklara.
Bir çocuk ağladığında,
Sınır kapılarında yankılanırdı çığlığı.
Bizse, kendi yoksulluğumuza sıkışmışken
Ekranlarda izledik onları:
Kimimiz, “ekmeğimizi çalıyorlar” dedik,
Kimimiz, “biz de öyleydik” deyip sustuk.
Ama susmak yetmedi.
Savaş uzadıkça,
Sokaklar doldu sessiz sığınaklarla.
Ve her çocuğun gözünde
Bir gelecek daha karardı.
Şimdi aynı karanlıkta
Kendi çocuklarımız da büyüyor.
Onlar da korkuyor —
Sadece savaşlardan değil,
Yoksulluktan, işsizlikten
Ve adını koyamadıkları bir gelecekten.
Kayıt Tarihi : 31.7.2025 04:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, coğrafyamızda süregelen savaşların yükünü omuzlayan masum çocukları anlatırken, aynı karanlık iklimin kendi yoksul çocuklarımız üzerindeki etkisini de gözler önüne seriyor. Şair, “sığınmacı” kavramını salt politik değil; insanî bir dramın taşıyıcısı olarak ele alıyor. Savaşlardan kaçan çocukların ellerine oyuncak değil, korku tutuşturulurken; kendi çocuklarımızın da ekonomik yıkım, belirsizlik ve umutsuzluk içinde büyüdüğü sert bir gerçeği ortaya koyuyor. “Sadece savaşlardan değil, yoksulluktan, işsizlikten ve adını koyamadıkları bir gelecekten korkuyorlar” dizesi, ortak karanlığın hem ev sahibini hem de misafiri nasıl tükettiğini anlatan çarpıcı bir haykırıştır. Bu şiir, sadece bir ağıt değil; aynı zamanda bir uyarıdır: Sadece sınırlar değil, vicdanlar da parçalanıyor!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!