Savaşla Kendi Kendini Yiyen Kapitalizm

Köpek havlamaları geliyordu uzak bahçelerden
Koyu karanlığı bölen sarı kıvılcımın ardından sağır edercesine gürleyen bir top sesi
Yıkılan duvarlardan fırlayan taş demir ağaç parçaları
Sanki ay düştü gökten yüzü asıldı
Yüreklerimize oturdu düşen parçalar yaktı içimizi
Binbir emekle var ettiğimiz yokluk günlerimizde
Sirenler çalınıyor sinir tellerimizi gerercesine
Bir bebeğin ağlama sesleri bozuyor sessizliği
Yaralı bacakları kan kaybederken inleyen anasının göğsünü yokluyor yumuk elleri ile
Aç karnı
Ne olduğunu bilemediği bir korku ile emmek istiyor kendisine ait memesinden
Biraz ileride yaşlı bir kadının inlemeleri
Sustu köpek sesleri
Sustu kadın çocuk bebek haykırışları
Fark edilmek istemezcesine devriye ekibine
Sustu yıldızlar gökte ay sustu
Ortalığı sardı bir toz bulutu
Biraz ileride nazlı harlayan bir tutam alevin dumanına karışan
Yiyordu kapitalizm kendi kendisini
Yıkılsın her şey yeniden yapılsın
Ölen ölsün sağ kalanlar yaralı sakat dermansız
Para gerek kapitaliste
Savaşlar kimin için sandıydınız
Niçin
Boşuna dememiş Ulu Önderimiz
“Savaş zaruri ve hayati olmalıdır. Milletin hayatı tehlikeye maruz kalmadıkça savaş bir cinayettir.”