Savaşın Yetim Bıraktığı Gece

(Rüyasız bir uykunun hikâyesi)

Gece indi,
Ama yıldızlar yoktu bu defa
Tank paletlerinin tozunda boğulmuştu gökyüzü

Babasının ismini unutan bir çocuk
“Barış ne zaman gelir?” diye sordu
Annesi sustu...

Savaş, sadece bomba değildi
Önce ekmeğin tadı değişti
Sonra su kesildi, elektrik sustu
Bir çocuğun ilk kelimesi
“Anne” değil, “korku” oldu

Sınırlar çizildi, haritalar yırtıldı
Ama asıl yırtılan
Oyuncak ayısının koluydu
Yaralı bir hayal gibi
Kıvranıyordu toprağın üstünde

Ve televizyonlar
Savaş görüntülerini “düşman temizliği” diye verdi
Ama kimse anlatmadı
O temizliğin içinde
Bir bebeğin beşiğinin kaldığını

Ortadoğu’da doğmak
Zaten bir mermiye hedef olmaktı
Uçurtmalar bile saklanmayı öğrendi
Sığınaklara değil, mezarlara düştü dualar
Ve bütün dualar
Bir annenin gözyaşına yenildi

Bir çocuk, sokağın köşesinde
Kardeşini taşıyor battaniyeye sarılı
“Uyuyor” diyor
Ama rüyasız…