Savaşın İnce Ayarı Şiiri - Ahmet Canbaba

SAVAŞIN İNCE AYARI

Bir yaşam biçimi olmuş savaşta
Sabahları
yağmur nöbetine kalkardı gözleri
savaş tedirginliğindeyken yufka yüreklerinde
tanklar geçiyordu
Bağdat’lı çocukların gözyaşlarından.

Bu savaşa önce başkaldırdılar
sonra bağışıklık kazandılar
gökten utanç yağarken
gökten kol ve bacak.
Savaş yorgunuydu her biri
yıkık bir dünya bırakıyorlardı geride onlara.
Oysa
var oluş çabasıydı yok olmaları
ölüyor öldürüyorlardı
bir canlı bombaydılar çoğu
zeytin karası gözlerinden okunuyordu sefalet
yarı aç yarı tok olmaları
biraz daha bilerdi hınçlarını
pusuya yatardı gözleri
izlenmekteydiler bir başka yerden
belki de görünmediklerini sandıkları
bir başka siperden
ölüm üzerlerinde kol gezerken gözlerini
ayıramıyorlardı gölgelerden.

O gölgeler ki ansızın
tank oluyordu
başlarına ölüm yağan bir uçak.
O gözler ki tetikte
her biri bir aslandı
gönüllerinde isyanlar yatan.
Onlar yoksulluğun coğrafyasındaydılar
teslim alınırdı yüreklerindeki kaleler
tedirginliğin konvoyundaydılar yol boyu
ölüme giderlerdi
ölüme
bir sığınmacı gibi her biri

Sonra bir bakarsın savaşın ince ayarı
bir sihirli değnek gibi susturmuş tepkileri
esirler serbest esirler hür
hüzünlü bakışlarının gelgitlerinde
bir öyküsü vardır gözlerin bir sorsan
neler anlatırlar sen anlamasan da dillerini
savaş yorgunu her biri
binlerce dul eşleri geride
gelecek savaşlara yeni çocuklar için
genç ve diri
ve güzel onlarcası
bekler yollarını.