Savaşın Çocukları Şiiri - Eray Yalçın

Bir sabah uyandıklarında,
Gökyüzü kurşun,
toprak kan kokardı.
Gülüşleri henüz
tomurcukken,
Yürekleri korkuyla dolardı.

Ayakkabıları yoktu,
Ama koştular
bombaların gölgesinde.
Oyuncakları yoktu,
Ama taşlarla oynadılar
enkazın ortasında.

Bir kız, saçlarına tutundu annesinin,
"Ne zaman bitecek bu karanlık?" diye sordu.
Bir oğlan, babasının fotoğrafına sarıldı,
"Geri gelecek misin?" diye fısıldadı.

Savaşın çocuklarıydı onlar,
Rüyaları yarım, umutları yaralı.
Bir bulutun ardına saklanan güneşi beklediler,
Belki bir gün barış gelir diye.

Ağaçlar kökünden söküldü,
Kuşlar sustu, çiçekler soldu.
Ama onlar, küçük kalpleriyle,
Bir şarkı mırıldandılar:
"Bir gün gökyüzü mavi olacak,
Bir gün savaş bitecek."

Savaşın çocukları,
Yarının sessiz tanıkları.
Onlar ki, toprağa düşen her bombayla,
Bir parça daha kaybettiler çocukluklarını.

Ey insanlık, duy seslerini!
Onlar ki, hiçbir savaşın sebebi değil,
Ama her savaşın en büyük mağduru.
Savaşın çocukları,
Barışın umudu olsun artık.