Savaşçı ve Süsen... Şiiri - Ziya Tüfekçi

ben savaşa gönüllü katılmış bir savaşçı,
sen ufukta, umut dolu yağmurlarda ıslanan süsen...
gökkuşağı renklerini alırken gözbebeklerinden,
yaşamak diyordum kendime,
tıka basa yaşamak ve sen..!

geriye dönüp bakmadan koştuğum şafak,
hesap etmeden attığım her adım,
üstüne yürüdüğüm her yasak,
her bir milimetrede gözlerinin buğusunu bulmak demek.
demli bir çay tadında türküler dinlemek,
saçlarının savruluşunu izlemek rüzgarda,
ve teninin eşsiz kokusunu duyumsamak hücrelerimin her noktasında...

ben bir savaşçıyım ne de olsa…
ne savaşlar, ne yıkılışlar gördüm,
ne imkansızlıklardan geçtim ayağımın tozuyla.
ne ihanetler tattım,
kalbimi kimseye açmam ben öyle kolayca,
öyle çabucak teslim olmam.
ama öyle bakma sen,
çek gözlerini bakışlarımdan...
ben uçurumun kenarlarında dolaşmayı,
rüzgara karşı koşmayı, sabah yediğim ekmek,
içtiğim çay bellemişken,
lütfen öyle bakma, yeniliyorum sana...
ki ben kimseye yenilmem,
ben kimseye de güvenmem,
hiç kimseye kalbimi vermem..!
ağlamam mesela kimse için,
dökülmez yanaklarıma tek bir gözyaşı.
ama ağlıyorum ve her bir kirpiğinin tanesine kalbimi asıyorum…
korur musun söylesene,
sarar mısın beni şefkatinle,
yorgunum ben süsen,
sen elimden tutar mısın,
bak eğer bir kez tutarsan,
gücümün sınırı yok,
öfkemin de...
iki yüzü keskin bıçağım ben,
tutar mısın beni korkmadan,
eğer bir kez tutarsan bak,
bir daha bırakamazsın...

hiçbir savaşta geriye dönüp bir kez bile bakmadım ben.
senin için bakarım ama,
senin için bir ömür boyu bakarım süsen...
hem hiç kimseyi sevmedim ben,
seni seviyorum
ama söylesene
sever misin sen de
en az benim seni sevdiğim kadar
ve bakar mısın gözlerime,
bir ömür yettiğince?