Savaş Fotoğrafçısı, Şiiri - Çağdaş Öztürk

Cephede savaş fotoğrafçısıyım;
Öldürülenleri çekiyorum,
Tozdan ve kandan tanınamayacak hale gelmiş yüzleri
Yarı aralık ama bakamayan gözleri,
Cam, tuğla ve tahta parçaları gibi parçalanmış uzuvları,
Vurulanları
Ürkek bakışlarla bakanları
Anlamsız vahşetin içinde koşuşanları
Yarım yamalak ambulansları
Kolları
Ayakları
Ayaksız postalları
Acıyı…
Merceği ağlıyor makinemin.

Yıkık bir duvarın arkasından bir çift kara göz
Bir okul yakalığını takıyor ince bir çomağın ucuna
Yaslayıp bayrağı enkazın benden yana yamacına
“Tamam” diyor, “Teslim bayrağını çekiyorum”
(Gülümse ve dişlerin görünsün beyaz bayrak!)
Sümük akan burnunun altında dişleri aralık,
Gülümsemeye çalışıyor hem korkarak hem utanarak.
Flaşın aydınlatamadığı kadar karanlık kısmında enkazın
Kardeşleri poz veriyorlar hiç kıpırdamayarak! .

Yerde yatan onlarca ölünün arasından uçan
Ağzında çekirdeği görünen bir zeytinle çektiğim güvercinin
Kan rengi çıkıyor gözleri.
Kızıllık gidericim sonuna kadar açıkken.

Cephede savaş fotoğrafçısıyım;
Yarım bir kolun ucundaki elin sıkıca kavradığı bir tüfek bana sesleniyor:
“Beni al ve savaş! Fotoğrafla engellenemez bu kıyım.
Haklıyım… Haklıyım… Haklıyım…”