Savaş Şiiri - Mahmut Türk

Onlar ki savaşa yalnız gülle giderler
Kadın, erkek, tamamı gül benizli erler

Düşmanda silahın keskin mermisi
Onlarda güllerin en dikensizi

Dikensiz ki incitmesin atılan güller
İsterse delik deşik etsin mermiler

Mermiler öldürür vurduğu bedenleri
Güller ki diriltir dokunduğu kalpleri

Bedeni ölenlerin kalpleri zaten diri
Hangi silah öldürür ölmeden ölenleri?

Değsin güller değsin, yeşertsin dağı taşı
Aşktan korkan kalplerin, ölümdür arkadaşı

Ölüm, değildir bedenden çıkması ruhun
Ölüm, nefesidir aşksız kalan güruhun

Dünyada da Cennet’tedir aşkın dirilttikleri
Öfke, gurur, kibirdir kalbin erittikleri

Oyalanmayı bırak, dünyada bitmez oyun
Benliğinden, vehminden, hayallerinden soyun

Hakikat, yaşamaktır noktadaki sonsuzu
Budur ancak insanın ruhundaki son kozu.