Şathiye (2) Şiiri - Özcan Kurt

Nice canlar gelip geçti dünyadan,
Bir maruzatım var yüce yaradan,
Ne çıkardı yemişse meyvadan?
Dede torun niye döktün tubadan?

Bir nida geldi o şahı sultandan,
Cennet dardır, esirgemem insandan,
Yoruldun say, el kaldırdın duraktan,
Tabakadan tabakaya yol semadan.

Hava, ateş su, ot hepsi dünyadan,
Geçilir mi sırattan, ışık olmadan?
Göbek bağı ise senle yavrudan,
Kıyılmazken, kıyarmı hiç yaradan,

Ben sorayım kurtar beni gümandan,
Çeşit çeşit çıka geldik mutfaktan,
Çiğ çıkmazmış kaynayan bu kazandan,
Hamlık gitmez sakındıkça günahtan.

Kavim kavim ki tanış olasınız,
El ele verip çıkış bulasınız,
Düşünüp biraz kafa yorasınız,
Her deneyimden ders çıkar hatadan.

Ham sofular şimdi beni taşlarlar,
Hallaç edip, abdal gibi asarlar,
Bir gün olur HAKİkati anlarlar,
Bir közdü içimizde ki mangaldan.

Özvecan'ım çal açılır kapılar,
Bilinçtendir, mekan değil yapılar,
İnsan el ele evreni aşarlar,
Mümkündür can böyle dedi yaradan.
ÖZ ve CAN