Şaşkın Şiiri - Maruf Özülkü

Hey süvari vakitler, koşa koşa nereye
Ne kalacak acaba fırtınadan geriye

Bir duvar takviminde birkaç sayfaydı hayat
Saatler bir bir sayıp uçurdular son sürat

İnsan şaşırdı kaldı, nefsin şen göbeğinde
İhmal etti kendini, tutkuların dibinde

Kahkahalar bastırdı inleyen feryatları
Tez vakit unutuldu, yatanların yadları

Kıyamet koptu ama görmedi bunu gözler
Çok şey söylendi ama işitilmedi sözler

Buluşmaya gün saydı, bedenle kara toprak
Bilirdi insan ama etmedi hiçbir merak

Kimi elalem deyip, kandı kendi kendine
Aslında yanar idi herkes, kendi derdine

Bir baksaydı semaya, son vadelik nefesle
Birkaç kelam etseydi, en samimi hevesle

Hatırlanan belki de çocukluk telâşıdır
Uykuya dek düş gibi, oyunla oynaşıdır

Vicdan içine çekse en temiz havaları
Terketse o gereksiz, gerçeksiz kavgaları

Arifi, evvela sen özünle hasbihal et
Sonra sor fıtratına, nedir bu garip halet?