Sarmalın içine Şiiri - Akın Akça

Sarmalın içine hapsettim
gölgeyi,
ışığınla.
Işığın düze çıksın!

Işığın diyordu
'Ben bu değilim.'

-sonrası,
ulaşmak isteyeceğine yakın.

Azrailin orağıyla biçmek gene azraili,
kötülük tohumları
saçmasın diye...

Düze çıksın diye
ışık.

Karartma gecelerini yuvarladım
gözünün yaşına bakmadan vareden vakumsu gecenin.
Hep bir yaz istersin, isterim,
ama baharın gibi olsun.

Hiç bitmeyen bir kepçe
sarmaşıklar inşa ediyor
kendi çelik duruşuna hiç aldırmaksızın
ve ağacın sudan kapabileceğinin
düşünmeksizin ne kadara...

O ağaçtan doğru eve tırmanan
asmabahçe'den sonra,
ağaç bile tamamen su alabilecek hem
kan ter içinde.

Yoksa varederken şuncacık,
ağacı, doğayı bile
yakmak, yıkmak değil şüphesiz.

Çocuk gözleri bakıyor.
Parmaklar elin getirisi.

Ve sonra, gölge yürüyüşlere...

Gelsinler,
ama kendileriyle. Kendileriyle.

dğç