Şarkışla'ya Özlem Şiiri - Ahmet Özdemir

Çarşısından geçerdim, Ulucami’ye doğru,
Haydarlı’nın önünü coşkulu bir akışla,
İstasyon Caddesine girerken uğru uğru;
Görmek için birini özlem dolu bakışla,
Andım o günlerini, “heyhat! ” dedim Şarkışla.

Düğüncüler geldikçe, davullar vura vura,
Nişanlılar bekler ki, gelsin onlara sıra,
Bir elinde kirkidi, bir elinde masura;
Dokurdu kilimini elvan elvan nakışla,
Bozduk göreneğini affet bizi Şarkışla.

Kaleden duyulurdu türküleri sazları,
Eskiden de asriydi Hacimetli kızları,
Ağlarına düşerdim, bezdirirdi nazları,
Gösterirdi kendini beşibirlik takışla,
Arıyorum Bend’ini, Kanağını Şarkışla.

Veli’yle Ali İzzet sazına düzen verse,
Kemter, Suzî, İzzetî, Agahî de söylerse,
Kul Hüseyin, Serdarî, Talibî aşkı derse
Onlarca şairini birer birer alkışla,
Sabrî’ni, Selimî’ni, Veysel’ini Şarkışla!

Nerededir Visalî, Aziz Üstün, Nedimî?
Kul Ozan’la Kul Gazi yâr bâdesi içti mi?
Hüroğlu, Şevki, Soylu gibi saysam kendimi,
Yazamam şiirini hece hece sayışla,
Ayırma hiçbirini gururla an Şarkışla.

Seneler geçti şimdi, gözümde tütüyorsun,
Solmayan gül gibisin, gönlümde bitiyorsun.
Yine evlâtlarını gurbete itiyorsun?
Ünlüsün sevenini hasretinle yakışla,
Kaptırıp bedenini, sen de yanma Şarkışla.

Ahmet ÖZDEMİR