Şarkın Yetimleri Şiiri - Hüdayi Azbay

biz yetim çocuklarıydık şarkın
kimse değildik
hiç kimse değildik
ellerimizde nasırlaşan öfkeden,
ve bir adanmışlıktan başka ...

biz yetim çocuklarıydık şarkın
hüviyetinde kan lekeleri olan
kumdan kalelerin ardına siper edilmiş
bir kör döğüşü içinde gazaba uğramış gibi
bir belaya düşmüş
bir vebaya tutulmuş gibi

biz yetim çocuklarıydık şarkın
garbın beyaz uşaklarına karşı
onların kapitali sevdiği kadar sevdik
sokak kedilerini
biz ayakta vakur
ölürken umutlar sıralayan tanıklardık
koparılmış hayallerimize düğümler atarken
bir feryadın içine ahlar sığdırırken
biz sapanlarımıza hep ilk taşı sürerken
suç üstü yakalanmış sanıklardık

biz yetim çocuklarıydık şarkın
heybesinde acılar biriktiren
ilk baharda yoktuk
boncuk dağıtılırken yoktuk
parçalanmış yarınlarımız
mübhemlerde hıçkırıklarımız vardı
intikam düğümleri atarken zamana
upuzun gecelere bağlanmıştı kaderimiz
biz kapı önlerinde sabahlayanlardık

biz yetim çocuklarıydık şarkın
sadece umutlarını isteyen
ve bir de fecrin tüm yeşilliğini
oysa bir gayya kuyusuna terk edilmiş gibi
ne başı vardı acılarımızın ne dibi
biz ellerinde matem çiçekleriyle sabır yoğurarak
ateşin kirleri yıkayacağı günü beklerken
gecenin Rabbine sığınanlardık,
biz ayakta ölen, ölürken yaşayanlardık