Sarıl Rabbinin sıkıca ipine

Akşamın karanlığı,
etrafı sarıyor sinsice
Bir dumandan, kefene sarılıyor,
gökyüzü gizlice
Köşe bucak, her cismin gölgesi,
ürkütüyor insanı epeyce
Herşeyin yorgun olduğu,
anlaşılıyor, ses seda kesilince

Ardından, derin bir boşluğa girilir,
zifiri karanlık, mezar misali
Gözlerin, çakmak çakmak olur da,
ararsın, derin soluklu bir eşkali
Ruhun darlanıp, tam feveran edecekken,
bir an korkuyla, aklına gelir, hani o, sonsuz beka alemi

Gerisini, düşünmek bile ürkütür seni,
o büyük, mahkeme-i kübra demi
Onun için: Daha yaşarken, gaflet uykusundan uyan;
sarıl, Rabbinin sıkıca ipine!
Rehbere ne gerek? Sadece uy!
alemlere Rahmet, Hazreti Peygamberine
Göreceksin, ruhun erdemlere ulaşıp,
nurlar denizine dalacak
Akibetini artık düşünme!
Ruhun Rabbine misafir olacak