Sarıkamış Şiiri - Dilek Fırat

Sarıkamış
Gün doğar,
sensiz doğarım sabaha Sarıkamış.
Sensizliğin sessizliği çöker,
gönlümün sessiz caddelerine.
Koca şehrin gürültüsünde,
sağır olur hasretlerim.
Sarıkamış keklik tepesi,
soğuk su dağlarına haykırışlarım,
onca insan içinde,
kaybolup gider sesim.
Katherinanın köşkü gelir gözüme.
Anlatırım katherinanın köşkünü,
koca şehre.
Koca şehir sesimi duyurmaz,
bana bile.
Senede birgün çıkılır,
Ağbaba dağlarına.
Doksan bin asker,takılmış ağlarına.
Mehmetçiğin anası ağlamış,
Allahekber dağlarına.
Hiç unutulurmu,
doksan bin askeri,
karlı bağrında uyutan Sarıkamış.
Hiç unutulurmu,
yürekleri ağlatıp,
gözyaşları yanaklarda donduran Sarıkamış.
Geceler nöbetçinin sözü namesi.
Hepte Leyla olur şarkıları,türküleri.
Hiç unutulurmu,
Leyla gibi efsane Sarıkamış.
Gün batar.
Karanlığın çöker,
gönlümün sesiz caddelerine Sarıkamış.
Başımı yastıklara koyunca,
bembeyaz gelin gibi dikilirsin karşıma.
Ağlarım yastıklara.
Üşürüm sarıkamış'ıma,
Sarıkamış gibi üşürüm.
Karlı dağlarını,
kar altında kalan çaresiz ağacını,
kurdunu,kuşunu özledim.
Senli üşümeyi özledim Sarıkamış.
Sensiz üşüdüğüm gibi,
hiç üşümemiştim sende.
Şu gurbet başka üşütür insanı,
kuru kuru ayazında bırakır insanı kendinde.
Bekle beni.
Birgün sana uğrarım.
Uğrarda,sende bıraktığım kendimi sorarım.
Kimbilir belkide sen hatırlamazsın beni.
Nerden bileceksin,
Sarıkamış ismine destanlar yazan Dileği.
Biliyorum o acı gerçeği.
İnsan memleketinden çıktığı gün olur gurbetçi,
memleketi zaman içinde olur gurbet.
Hiç unuturmu,
gurbetçiler Sarıkamış gurbetini.
Hiç unuturmu,
gurbetçiler Sarıkamış kardelenlerini.