Sarı Sonbahar Şiiri - İlyas Gültekin

Bugün ilk kez üşüdüğümü hisettim..
İliklerime kadar sensizlikle ıslandım...
Ovuşturmaya mecali yok ellerimin..
Gözümü açsam kıyametler kopacak sanki..
Altında kalacağım güvenlerimin...
Hasta gibi hissediyorum...
üzerimde kırıklar var..
Hatta yorgunum ve yüreğim bitap..
Çaresizliğin denizinde yüzüyorum...
Yada yüzemiyorum iştee..
Boğluyorum...
Ne gülüşün geliyor aklıma..
tutunup çıkayım..
Nede sesin çalınıyor kulaklarıma..
gittiğim yönü bileyimm..
Yerin hazırdı bende, geldiğinde hiç yabancılık çekmedimm..
Gidişini görmeye tahamül edemiyorum..
Karamsarlığın maya tutmuş haline büründüm..
Ne yana dönsem, düşüncelerime sensizlik prangalar vuruyor...
Ölüyorum, Ölemiyorum
Özlüyorum ama özlediğimle kalıyorum..
Kalemde küstü bana yazamıyorum eskisi gibi...
Gözlerinden başlayıp,
Gülüşünde tutuklu kalamıyorum...
Bu kabustan uyanamıyorum..
uyanmak istiyormuyum onuda bilemiyorum..
Hesap edemedim işte suçluyum..
Baharın şenliğine gölge düşürecekti elbet, son bahar poyrazları..
Elbet kış çürütecekti bahardan kalma sarı yaprakları...
Birleştirmiştin ya içimde tüm mevsimleri...
Gitsen yine ayrılmayacaktı ama bahar demeyecektik adına..
kışa dönecekti,
Ve sonsuzluğa savuracaktı fırtınaları...
Bak savrulduk...
Ayrı şehirlerde olmak neysede..
Ayrı yüreklerde olmak çok koyuyor bana
Şimdi sen söyle.. cennet gözlümm..
Sana bukadar alışmışken..
Sensizlikle nasıl savaşayım..
İyisimi sen gitme..
Gitme ki sen bana sığındığım Liman..
Bende seni sert rüzgarlardan koruyan duvar olayım...