Sanıyorum Şiiri - İlyas Gültekin

O kadar yorgunum ki,
Yüreğimde kocaman bir yara var sanki.
Nefes aldıkça ciğerime batıyor boğazımda ki düğüm.
Dilim desen müebbet yemiş mahkum kadar suskun..
Sanırım artık anlatmaktan yoruldum birşeyleri.
Hem konuşunca ne değişiyor ki.
Gün geliyor yaralarından vuruluyor'sun,
Susmak istiyorsun ama bu seferde içinde büyütüyor ve onlarla hergün ölüyorsun.
Geçmiş en çok beni yordu sanırım,
Gölgem gibi peşimde, nefes gibi ensemde..
Hayatımdan attığım şeyler maya almamış hamur gibi elime yapışıyor..
Olmasını istediğim şeylerde aksi gibi sürekli benden uzaklaşıyor,
Yaralarımın sarılmaya değil öpülmeye ihtiyacı var..
Eksik işte, hayatımda eksik olan şeyler var,
Tam buldum sanıyorum, ama sadece sanıyorum tepe taklak tökezliyor'um..
Okadar güçlü bir insan değilim ki,
Yendim sandığım herşeyin mağlubiyetini yaşıyorum..
Dirhem dirhem eksiliyorum, eziliyorum, ölüyorum..
Duvarların çatlakların da yeşeriyorum yeniden.
Pencereden içeriye sızan ışıkta mağlup oluyorum çıktığımı sandığım sabahlara..
İnatların zehri dolaşıyor damarlarımda,
Uzağım sandığım herşeyi içimde yaşıyorum.
Ben bu hayata fazlayım kendime ise eksik.
Ve bir sigara daha bitti,
Yine sabah oldu.
Bugün de ruhu ölmüş bi bedenle yaşadığımı sanıyorum..
Ama sadece sanıyorum...