Sarı Defter Şiiri - Hasan Okursoy

Uzakları özledikçe insan
Neler geçer aklından
O gençliğin
Dün gibidir
Solmayan bir kumaş sansan da
Şimdi eskimiştir

Mordoğan da eylül düşer denize
Yaşlanınca
Hesap da yapılmaz gelecek gün üstüne

Yaşımızın gölgesinde sonbahar kış bekler. Bir konuşsan ortaya yaşın düşer. Bir boşluk içinde tın tın öter.

Sonra çocukluğumdaki sarı defter, uğultusunda ne söyler? Hiç düşünmez mi? çivilerin sesinde kavak yelleri. Buz gün vuruğunda kayar, bir gün ıslaklığı kuruyup ipliğini çeker.

Mordoğan’da rüzgâra kızma, denizin dalganın kıymetini bil. Dostlara koş hatırlandıkça eski günler. Bir boşluk bırakmadan uzun uzun anlat. Gideceğin gün, bir an akşama düşer, gülümset yanındakileri, kâğıt hışırtısında şiirler oku. Geçmişi kanatmadan söyle, unutma göğ ekinden biçileni sevmez hakkı uslu.*

Ne kadar seslensem, boğulur yalnızlığım. Akşama dokunsam gece kusar. Islak bir mendil elimde, içimde parlar alevim. Ne kadar tepinse de çocukluğum, işte kuru bir yaprak gibi durur önümde. Eski sesinde ziller çalsa, trenler geçse de başlamaz dersler. Sen yine de her şeyi sev kirli gülsüm buruşukluğunda görünse de yaşam. Ne kadar yaşasa da tramvayına binip gitti Oktay Akbal. Bitti ömür dediğin, balıktan kılçık alınır gibi sisi dağıtmaz gün.

Hiç duman olmadım. Göğsümde koştukça atlarım, elimde ne varsa dağıttım. Sol gözümde iki damla gözyaşım, hep durdu. Düşüncelerim soldu, gönlünce iktidar olmadı. Ben artık korkmuyorum, içim dışım dağ. Onda rüzgâr, kar ve yağmur da var. Kaç güz geçse de üstümden yıllar susar, benimle dinlenir dağ. Artık içimde çiçekler büyür, tutamadığım dallarda ötüşür kuşlar.

*Emekli öğretmen arkadaşım