Sarhoşlama... Şiiri - Ahmet Zekai Yıldız

Meyhanede sarhoş olunca,
Bir şarkı duyarsan sevdaya dair;
Ama yüreğin sağırsa, sızlamıyorsa...
Kendini sevdiğin kadar insansın ancak.

Sokaklarda sarhoş olunca,
Gülücükler saç etrafına...
Ve hatrını sor dostun düşmanın.
Kendini aşabildiğin kadar insansın ancak.

Evinde sarhoş olunca,
Kapuz ormanda kimsesiz barınaksın.
Sallanan sandalyen devrilmez korkma…
Kendini sorguladığın kadar insansın ancak.

Yatağında sarhoş olunca,
Bir şiir karala sevdiğin için.
Her dizesi sitemse yalnızlığına...
Kendine kızdığın kadar insansın ancak.

Herkese küsüp sarhoş olunca,
Sakın gülme ağlanacak haline.
Kendine ağlarmış ya her ağlayan...
Kendine ağladığın kadar insansın ancak.

Çakır keyf sarhoş olunca,
Dünyayı yarattım sanırsın ya...
Bırak aynada gördüğün yüze bakmayı.
Kendinden bıkıncaya kadar insansın ancak.

Kör kütük sarhoş olunca,
Çiroz ayaklarında tonlarca bağda…
Gözün şaşı bakarken, kulağın duymuyorsa.
Kendine geldiğin kadar insansın ancak.

Bir köşede sızıp sarhoş olunca,
Her şeyi unuturum sanma.
İlk sabah karşına duracak vicdanın…
Kendine inandığın kadar insansın ancak.