Sardunyalar Ağlıyor Yokluğunda

Eski bir akşamüstüsün gözümün ufkunda
Yorgun bir düşün artığısın sen dudağımda
Sinsi korkular sarıyor sensizken gövdemi
Nefessiz düşünüşlerin sınırısın hududumda

Aşikâr bir omuz olsam ben şimdi kendime
İrinli bir göğüsten içsem aşkın iksirini
Kendi feryadımın mecnunu olsam dağlarda
Ayrılığın tunç kapılarından sana gelsem

Mor sardunyalar yetiştirdim sana bahçemde
Sabırsız bir yolculuk düşü var yüreğimde
Aşka sığınıyorum ben öfkelerime yenilince
Adını haykırarak titremek son nefeste

Bu şehir senden her saniye gittiğim yer
Ebedi bir bekleyişin en mağrur şahidi
Hangi uçurum alır ki beni huzuruna
Hangi baharda uzanırım dizlerine

Sensiz milyonlarca hücreyim nedensiz
Say ki, karanlık bir dehlizdeyim nefessiz
Söküldü tırnaklarım çığlıklarım kifayetsiz
Kirpiğimdeki deli seğirmesin nedensiz

Yıllardır aynada mutsuz yüzüm kendime
Kokun için çağlar aşan bir düş gezginiyim
Asırlardır çürük köprüler bıraktım geride
Mahrem bir çığlığın prangalı delisiyim

Dokun gönlümün yaylarına aşk çınlasın
Eskitilmemiş yarınlarda anlar bizi sarsın
İzi silinmiş mevsimler biriktirdim sana
An aşkı yazsın takvimlerin yapraklarına