Sardunya ya da Şiiri - Hatice Ak

özensiz bir bahçe, çiçeklerle bezeli patika boyunca
sağlı sollu dizilmiş sardunyalar ve papatyalar
envai renkler karışınca birbirine
çiy damlaları dans eder, yapraklarının üzerinde
dokunur ama kıyamazsın, çiyle yaprağı ayırmaya
güneş, ağır ağır gösterirken sıcacık yüzünü
ikisinden de alır götürür, gecenin buruk hüznünü...

vurunca yüzlerine ilk ışık huzmeleri
bilirler gelmiştir bu gün de ayrılık vakti
usulca süzülür bir damla çise, karışır toprağa
bir sonraki gün, yaprağa kavuşmak umuduyla...

yaşamın tüm boyutları, sevgiyle karılmışsa
yani sevmek ve sevilmekse hayatın anlamı
bilmek gerek sabretmeyi ve özlemle beklemeyi...

__ve diyorum ki illaki sen, sen...her şeye rağmen__

sevmek bir başka oluyormuş, sardunya mevsimlerinde
gene sardunya mevsimi bak, hepsi açmış köşe bucak
şimdi; yani daha çok gecikmeden iyi ya da kötü ne olursa...
“bir ses ver, hatta kız, bağır çağır ama bir şeyler söyle,
yoksa adı sensizlik olan bu yara, hiç kapanmayacak...”