Sardunya Şiiri - Müzeyyen Önder

Gece lambasının solgun ışığında
Bir sardunya sessizce durur.
Ne baharı bekler ne alkışı,
Bilir ki her mevsimi
bir ömür olur.
Kökü sabırla tutunur
toprağa,
Gövdesi kırılmışsa da
dimdiktir hâlâ.
Yaş almanın yükünü taşıyan
her çizgisi ayrı bir hikâyedir
aslında.
Ey elli yaşını geçen dost,
Hayat kırılmadan da
eğilir bazen.
Ne eksilen ağaran saçından,
ne artan suskunluğundan utan.
İnsan, olgunlaştıkça daha derin düşünür zaten.
Sardunya gibi yaşa,
Azla yetin ama
aç kalma.
Güzelliği gürültüde arama,
Ve çiçek açmayı unutma,
gölgede bile olsan.