İçeri girdik. Muazzam büyük bir salon,
sessiz ve boş, ki zemin yüzeyi
terkedilmiş bir buz pisti gibiydi.
Bütün kapılar kapalıydı. Griydi hava.
Duvarda tablolar. İnsan görebilirdi
resimlerin cansızca kaynaştığını: kalkanlar, terazi-
kefeleri, balıklar, öbür taraftaki
sağır dilsiz bir dünyada savaşan biçimler.
Bir heykel sergileniyordu boşlukta:
salonun ortasında yapyalnız duruyordu bir at,
fakat önce fark etmedik onu
yakalandığımız için cazibesine o büsbütün boşluğun.
Bir deniz kabuğundaki uğultudan daha zayıf
sesler ve sedalar ulaştı şehirden,
mırıltılıydı ve bir güç arıyordu sesler
ve çevrelemekteydi bu ıssız odayı.
Ve başka bir şey. Karanlık bir şey
durdu duyularımızın beş
eşiği yanında, aşmadan eşikleri.
Bütün sessiz bardaklarda aktı kum.
Zamanıydı kımıldamanın. Gittik
ata doğru. Kocamandı,
siyahtı demir misali. Prensler göçüp gittiklerinde
geride kalmış olan bir güç imgesinin ta kendisiydi.
Konuştu at: “Biricik olanım ben.
Süvarim olan boşluğu attım üzerimden.
Burası benim ahırımdır. Yavaşça büyürüm ben.
Ve burada sessizliği yerim ben.”
Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 12.11.2019 21:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
PALATSET Vi steg in. En enda väldig sal, tyst och tom, där golvets yta låg som en övergiven skridskois. Alla dörrar stängda. Luften grå. Målningar på väggarna. Man såg bilder livlöst myllra: sköldar, våg- skålar, fiskar, kämpande gestalter i en dövstum värld på andra sidan. En skulptur var utställd i det tomma: ensam mitt i salen stod en häst, men vi märkte honom inte först när vi fångades av allt det tomma. Svagare än suset i en snäcka hördes ljud och röster ifrån staden kretsande i detta öde rum, sorlande och sökande en makt. Också något annat. Något mörkt ställde sig vid våra sinnens fem trösklar utan att gå över dem. Sanden rann i alla tysta glas. Det var dags att röra sig. Vi gick bort mot hästen. Den var jättelik, svart som järn. En bild av makten själv som blev kvar när furstarna gått bort. Hästen talade: ”Jag är den Ende. Tomheten som red mig har jag kastat. Detta är mitt stall. Jag växer sakta. Och jag äter tystnaden härinne.”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!