Sapla saman karışmazken rüya ile gerçek ...

SAP SAMANLA KARIŞMAZKEN RÜYALAR GERÇEKLE KARIŞIR OLDU

Bir gün karakoldayım, bir gün hastanede.

Bugün karakoldayım. Gelip beni karakola almalarını kendim söyledim daha doğrusu söylemişim.

Sabahleyin yataktan katlığımı hatırlıyorum. Uyandım, kendi kendime dedim ‘’ Kahvaltı yapma, koskoca bakansın, git makamına, makamında hazırtlat makamına layık bir kahvaltı sofrası.’’ Öyle de yapmaya karar verdim. En sevdiğim huyum kendi verdiğim emirlere harfiyen uymam. Başkasının verdiği emirler bana yolumu şaşırtır.

Giyindim, evden çıktım çıkacağım. Neyse aynaya bakacağım tuttu. Oldum olası aynaya bakmayan ben. Baktım aynaya. Saç sakal bıyık ulaşabildiğim yerleri kendim yaladım, ulaşamadığım yerleri avuç içine yedirdiğim jöle möle saç boyası ne varsa ovaladım. Ovaladım çektim her saç telini yukarı. Ovaladım, çektim. Ovaladım çektim, baktım aynaya. Ben dünkü ben değil. Ben diyeyim kibri, siz deyin köstebek.

Evden çıktım, evin önündeyim. Evin önünde duran araba yok. Gelen giden arabalar var, hiçbiri benim makam aracım değil. Kendi kendime ‘’ Üç beş dakika bekleyiver. Üç beş dakika için hesap sormak, birinin ekmeğiyle oynamak sana yakışmaz. İçimdeki ses‘’ Doğru söylüyorsun.’’ diyor. Doğru söylüyorum. Bugüne bugün koskoca bakanım.

Üç dakika beş dakika geldi geçti. Üç yüz, beş yüz araba geldi geçti. Benim şoför ortalıkta yok Kahvaltı saatı geldi geçti. Yemek saati geldi çattı. Karnımda garip sesler sinyal veriyor. Artık telefonla aramam ayıp olmaz. Telefonumu çıkarttım rehbere bakıyorum şoförün telefonu yok.’’ ‘’Demek ki. görev telefonumda.’’ dedim. Görev telefonum… Görev telefonum çantamda olmalı. Çanta… Çanta yok ortalıkta. Koskoca bakan çantasız olacak hali yok. Çanta çalındı. Düştük basının diline ‘’ Bir çantasına sahip olamayan bakanın devlete vereceği hizmeti siz tahmin edin.’’ Hemen bir basın toplantısı düzenlemeliyim. ‘’ Muhaliflerin suikastına uğradım.’’ demeliyim. Değilse muhalifleri susturamam.

Önce basını mı aramalıyım yoksa karakolu mu? Basın. Yok yok karakol. Karakol, yok yok basın. İyi de basının telefonu da yok. İş belli karakolu arayacağım. Aradım karakolu ‘’ İşime gitmek için evimden çıktığımda evimin önünde çantam gasbedildi.’’

Ben diyeyim üç, siz deyin beş dakikada polis geldi. Polis odasına bindim doğru karakol.

Karakolda oturttular bir sandalyeye. Biri soruyor, biri yazıyor. ‘’ Olay yeri? ‘’ ‘’ Evimin önü’’ ‘’Cadde sokak?’’ ‘’ Yolgeçen Hanı, sümbül Sokak.‘’ ‘’Olay kaçta oldu ?’’ ‘’ Ben diyeyim 8.30, siz deyin 9.00.’’ ‘’ Yaz 0lay 8.30- 9.00 arası vuku bulmuştur.’’ Gaspçıların eşkâli ?’’ ‘’ Yok.’’ ‘’Ne demek yok, bunlar eşkâlsiz mi? ‘’ Eşkâllerini görmedim.’’ ‘’ Çantayı çaldıklarını gördün mü?’’ ‘’ Görmedim.’’ Çaldıklarını nereden biliyorsun?’’ ‘’ Çantam yoksa çalınmıştır.’’ Çalınmışsa bulunmalıdır. Çalanlar adalete hesap vermelidir.’’ ‘’ Çantanda ne vardı?’’ ‘’ Ne yoktu ki…’’ ‘’ Sen olanları söyle.’’ ‘’ Çek defterim, telefon, para.’’ ‘’ Para ne kadar?’’ ‘’ Üç-beş yüz vardır.’’ ‘’ Üç beş yüz paranın çantada ne işi var.’’ Çantaya giren paranın miktarı ve gerekçesi sorulmaz.’’ Sorguç sustu yazıcı devreye girdi ‘’ Bir…..memurunun çantasında üç-beş yüz bin para olması düşündürücü.’’

‘’ Bakan olmadan önce… …..Memuruydum.’’ dediysem de inandıramadım. Beni ‘’ Yalan beyanda bulunmak ve Emniyet Teşkilatını meşgul etmek’’ suçundan savcılığa sevk ettiler.

Savcılıkta görmüş olduğum rüyalardan kolay kolay kurtulamadığımı zaman zaman gerçekle, rüyayı karıştırdığımı belirttim. Savcılık ‘’ Rüya ve hayallerde işlenen suçun kanunlarda yeri olmadığından kovuşturmaya yer yoktur.’’ hükmünü verdi.

İbrahim ŞAHİN