Şapkayı Önüme Koydum Şiiri - Mizgin Teker

büklüm büklüm büküldü,
esneklik payı yoktu
patlak veren ırmakların.
sesimi duyamadan
eskittiğim bir zamandı,
aldım hata payımı
doladım ayaklarıma.
günler,
hatasızlık gayreti ile
boğulduğum kadardı.

kalbime çarpan kuşların sesi,
göründüğü gibi
güzel bir şey değil miydi.
bir nehrin hareketindeki yavaşkanlık
akışkanlığının önüne geçmiş gibi.

benzemek için harcadı ömrünü
sudaki yansımasına.
o olduğunu anlamadan eskidi sabahlar.

hayranlık duyarken
kendine ait olduğunu bilmediği parçasına
ve avcı kuş avını ararken
yükseklik korkusuyla
dünyanın tepelerini çalışırken ezberlemeye,
herkese yetişme gayretinde.
kendine geç kalmak uğruna.

bizi sahiden
kımıl kımıl bekliyor mu hayat,
biz kendimizi bekleyemezken.

sevgiyle anılsın adım,
kanat seslerimin ardından.
puslu bir sabahta
hüznünü öfke sanarken bir hırçın çocuk,
ellerim saçlarında dalgalansın.

hayret savaşın içinde biriken öfke,
öfke geçsin diye verilip durulan savaş.
ya kendinle yüzleş ya da kaç.
yaşamak dürtüsel bir ihtiyaç gibi,
bazen tesadüfen gelişi
bazen mantık hatalarından daha az.

bırak sabah ıssızlığındaki
kumru seslerini
ve korkularını,
gel düğünlere gidelim.
ey kendini en bilge sanan
ve kendini sevmeyi bilmeyen kişi
içindeki çocuğun kaçıncı iç çekişi.

geç kırılgan çocuk yüreğin karşısına
cama at taşı,
ya da geçemediğin her eşiği
ömürlerce sırtında taşı.

hayat sardığın yaralarının
arasından sızan kadardı.
kulakların kapalıydı.
yaralarını sar diye
seni ilk önce yaraladı.

ve büyümek yarıda kaldı,
hayat koşuşturmasında.
yumuşak yanlarına
yaslanmaktan kaçtıkça
çocukluğun kabuk bağladı.

ellerin kışları hep kanardı,
o zamanlar korku bunun kadardı.

kibrit kara düşsün,
şapkalar önlere konsun.
iyileşmenin şarkısı söylensin.
çıksın sır olmaktan su ve bahar ve yaşamak.
kabuk sıyrılıp durmasın artık etinden.

şarkıyı ezbere bilmeyen çocuğu
atmak yerine korodan,
ona da öğretsinler.

bir yürek kadar olsa da ezberi
yüreği ezberindedir.
ezbere bilmese de şarkıları.