Santim Santim Şiiri - Çizgili Mavi

Yedi tepesi yok diye mi bu memleketin,
Işıkları karanlık, gökyüzü yıldızsız ve gecesi gökyüzüsüz?
Neden?
Nedenler mi yarattık, bize lüzûmu kadar?
Ve alabora bir mevsim,
Ve notasız şarkıkar!
Ve yangın yeri içimiz!
Tenha bir çıkmaz,
Tekinsiz bir vakit,
Sakin bir yara; tuz basılmış!
Nefessiz ciğer,
Cümle içinde kullanılan özneler,
Yüklemler, edat ve bağlaçlar…
Sahi;
Hangi mevsimdeyiz?
Vakit ne ara gece oldu…
Daha demin akşamüstüydü!
Geçmiyor dediğim saatler mi küstü bana?
Vakt-i tecelli mi vuku buldu!
Üflenmedi ya şu gözü kör olası,
Ve
Kurulmadı ya yıkılası sırat!
Şiir de olmasa neylerdi aşık?
Göz kör olmasın da n’apsın şimdi;
Dil, lâl…
Sükût mısra.
Hangi şarkıydı o,
Duyanlara duymayanlara figan?
Yahut hangi şiiriydi Behçet’in,
Sevgilerde mi?
Yahut vakit kalmadı!
Eli boş gelenin değil,
Gönlü boş gelenin kusuruna bakılmalı!
Falda çıkana değil,
Zehredeni bir yudum telveyi…
Şiir; şiir olsa ne çıkar,
Sana anlatmadıktan sonra,
Seni!
Ben…
Seni…
…
Madem kolaydı böyle,
Işıklar neden söndü?
Karanlık;
Kapkara örtü,
Bir köşebaşı ki şehre nazır!
“Herkesin acısı sevgisi kadar”
Demiş bir defa notalar!
Yollar…
Yürümekle bitmeyen,
Karanlık!
Ve ahlar…
Silinen suretin kırk yıllık yabancı!
Ağır ödenen seni sevmekler…
Bedel.
Rüzgârın esişi ve gelişi senden bir akşam yelinin;
Soğuk bir telaşeyle.
Haklı!
Ben seni, santim santim sevdim!
Bulmaca gibi kare,
Ve çengel…
Yukarıdan aşağı onbir pencere,
Onbir balkon ve ışık turuncu…
Santim santim!