Sana, Seni, Sen! Şiiri - Çizgili Mavi

Cama vuran yağmur damlalarının ardında,
Gökkuşağıdır adın…
Puslu, bulanık ve fakat rengarenk.
Üçüncü sınıf bir otel odası loşluğu,
Dertli bir klarnet sarhoşluğu.
Kaybolan yıllarımdan hangi müessese sorumlu?
Kafamın içi düğün salonu;
Temaşalı, şen…
Halay başı kırmızı mendil, sarı işlemeli!
İçimi kemiren bir ‘içi içini yeme’ hali.
Bir yanım geceden kalma anason,
Diğer yanım gündüz…
Gündüzdür adın…
Güneşli; inadına yağan yağmurun.
Çamurlu sokaklar ve ıslak yapraklar,
Güzden sararmış, hazırlar dökülüp saçılmaya!
Yerler ıslak.
Islak sokaklar…
Gün doğumu sönen sokak ışıkları,
Sabahçı kahveleri ve
Sabah olmayan karanlıklar.
Bir yanı güneşe meyyal,
Ve mahpus kör bir geceye; diğer yanı!
Minareden yükselen ezan sesi,
Habercisi büsbütün, Eylül’ün.
Tavafa çağırıyor ruhunu bedenim,
Ruhumun çeperine.
Ve ellerim,
Ellerini arıyor puslu, bulanık ve fakat…
Mutlak!
Balkonuma konan güvercin,
Yolumu gözleyen siyah kedi yavrusu.
Ve sana varmayan yollar.
‘Hayat kısa’ diye uçuşuyorlar zihnimde.
Çocuk sesleri ve sessizliği şu ikindi vaktinin!
Hafif bir bahar yeli gibi,
Hafif bir baş ağrısı… Mütemadi.
Geceden kalma yobaz bir karanlık.
Karanlığın ardından gelen şafak,
Adın; şafaktaki aydınlık!
Uzak, seher, kuşluk.
Ve fakat, muhakkak!
Kendi kendime susarken bir tenhalık,
Laf lafı açıyor, laf seni.
Müptezel düşler, düşünceler ve zifir soğuk,
Alaşağı ediyor, tepetaklak… Beni!
Hangi dertte ne denir, bilirim.
Ve bilirim en derin ızdırabı, sükunda.
Alacakaranlığında her bir gecenin…
Neyin nesi, kimin sesi bu sessizlik?
Bin yıldır çınlar durur, kulağımda.
Birazdan kararır gök,
Yer tenhalaşır yine tıpkı bir Kasım gecesi gibi!
Ve birazdan bir naşı kaldırırım ellerimle,
Yüreğimden.
Son yolculuğuna uğurlanırken umutlarım,
Ben, adın bilirim mahşeri.
Tanrılardan utanarak.
Yutkunarak.
Susarak.
Bir de evlerin ışıkları var,
Hiç sönmeyen ışıklar…
Perdelerin ardında,
Rengarenk.
Cama vuran yağmur damlalarının ardında,
Gökkuşağıdır adın…
Puslu, bulanık ve fakat rengarenk.