Şanssız Olunca İnsan Şiiri - Haydar Demoğlu

Bakma, benim bu yaşlı halime,
Yaşım daha çok genç...
Sıcak, soğuk, değdi başıma;
Çektiklerim;
Ömrümden çook yıllar aldı gitti.
Geriye; genç yaşta,
Yaşlanmış bedenim kaldı ya!

Hangi dala, el attımsa, geldi elime.
Şansızlık, bırakmadı peşimi...
Her an, her yerde, oldu benimle.
Direndim; şanssızlığa hayata;
Olan var gücümle.
Hayattayım amma,
Otuzumda, altmışlık kişi gibi,
Bak şu halime.

Hep yürüye durdum,
Bu hayatın sokaklarında.
Her sokağın sonu, çıkmaza çıktı.
Başımı sokup, daldalandım bir kovuğa...
Onu da, yağmur, sel, deprem yıktı.
Hayatım da bir gün;
Bitpazarından aldığım o,
Takım elbiseyi giyeyim dedim:
Ona da, kuş pisledi, çıkarıverdim.

Eeeh! Ne yapacaksın be dostum:
Doğuştan barışmadı,
Bu hayatla yıldızım.
Hayat vurdu, ben direndim;
Erken oldu çöküşüm.
Sokaklar oldu, evim,
Parklar yatağım,
Yıldızlar yorganım,
Kediler, köpekler komşum,
Tinerci çocuklar da; ahbabım, dostum…

Hayata direnmek mümkün mü?
Genç yaşta, çıktı kamburum,
Büküldü belim,
Çöküverdi omuzlarım...
Bu yaşam bilânçosunun;
Demoğlu’na çıkardığı faturanın,
Zarar hanesinde;
Genç yaşta, ihtiyarlık,
Kâr, hanesinde ise, vardı;
Ölüm ve umutsuz umutlarım.
(H.Demoğlu-İzmir)