Sanrı Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Bir sürü insan var yolda pinekleyen.
Fakat kimse yoktu bizi bekleyen.
Çok sarhoş var, sesine avaz ekleyen.
Fakat hiç ayık yoktu resmi seyreyleyen.

Bir sürü insan var böceği ezmeden geçen,
Meğer üstleri batarmış vefayı bilmeden.
Çok adam var, yara bandı alıp resmeden.
Meğer elleri kanarmış, hayrı sevmeden.

Bir sürü insan var gerçi sadaka lütfeden.
Meğer nefisleri okşansınmış düşmeden.
Diğer elleri de her şeyi görmüş zahiren,
Ve dahi cümle alem şahit gizlenmeden.

Bir sürü insan var, nasibine boyun eğen.
Meğer çaresizlikmiş onları teslim eden.
Çok adam var, dostuna sıla diye giden.
Fakat yol üstüymüş, değil özlediğinden.

Bir sürü insan var, yüzünde tebessüm gezen.
Fakat kimse yoktu hakikatte gülebilen.
Çok insan tanıdım, adına insan denen.
Fakat hiç insan yoktu peşimizden gelen.

Bir sürü insan var insanı “öyle” zanneden.
Oysa insan iki yüzlü bir varlık haybeden.
Yılda bir defa doğup, saniyede yaş kaybeden.
İnsan sanılan: kan, gam, ter, dert ve hiçlikten.