Bir kızıl güneşti dağlarda düze sarkan, yılları eskitmiş bir yüzdü bu günlere ulaşan ve gençlik, uzayınca zamana, arkaya sadece uzun düşler bırakan...
Gitme bir adım da olsa karanlıktır ötesi, gitme, sessizlikte kaybolan nefes olursun, eskiyen bir yürek bu, yalnızlıkla perişan olmuş şarkılara düşer bu nefes, bir adım sonrası kayboluş olur, saklan yüreğime, saklan sessizliğime yokluğun nefessizliğim olur, avuçla yüreğimi, duy çırpınışlarını, kal hem nefesinle, hem de terinle kal...
Çevir yüzünü, döndür bakışlarını bana doğru, ayrılık sessizliğin isyanı olur, gece korkuları düşlere yaslanır, karanlıklar ürkütür benliği, çevir yüzünü endişelerim gömülsün karanlığın dibine, bağışlanmaz düşler bunlar, ürküten her şeyi gizler içinde, karanlığa saklar tüm düşünceleri gitme, bir adım da olsa titretir bedeni, üşürsün can, bu bir korkunun nefesi olmuş düşünce girdabı, hasret boynumda kelepçe, yarınlar yalnızlık korkusu, gitme, bir adım da olsa saklan bana doğru…
Yarına göre farklı olan bir gün, düne göre ise çok daha heyecan ile şişip inen bir kalp, sadece bu anı yaşanan bir günün son yarısı, geçmişe özenmeden, yarını, belki de yarından sonraları düşünen gözlerin bakışlarındaki duruluk, donukluk, kirpiklerin her titreyişinde fıtrlayan bir umut, inanmak, beklemeye gömülmüş bir direnç ve umut, eskiden çok uzaklarda iken şimdi, artık tam da dış kapının önünde, artık, şaşırmıyorum, tüm şaşkınlıklarımı arkada bırakarak, beklemeyi acelesiz öğrendim, hayat bu, belki de benden istediği sadece "acılara dayanmak ve umutla yaşamayı öğrenmekti,” inandım ki umutlanak yaşamın titremeyen bedenini yaşatıyordu yüreğe, önemli olan yaşamda mücadele ile var olmaktı...
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
