Sanki Ben Şiiri - Nihal Özmen

Sanki ben dilsiz biriyim..
İnsanlar işitme engelli.
Avazım çıktığı kadar bağırıyorum,
Ne yazık ki beni duyan olmuyor..

Ya da herkes ağma,
Ben onlar için görünmez’im..
Yoksa ben gerçekten yok muyum?
Hangi birine çözüm bulayım?
Bulana kadar yaşlanmalı mıyım?
En kötüsü sevdiklerim örüyor o duvarları bana…

Dört bir yanım engel dolu.
Aile, dost, akraba, değer verdiklerim..
Beni dipsiz kuyuya atanları mı desem!
Her neyse dertler bende çorap söküğünden farksız…

Mezardayım konuşuyorum, nefes alıyorum,
Ama gömenim olmadığı gibi duyanımda yok..
Çok karanlık ve ben hislerimi kaybetmekten korkuyorum.
Yardım eli bekliyorum, hiç gelmeyecekmişçesine…