Sandıklar Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ne çok sandık biriktirmişim
Hayatim boyunca
Adam sandık larım
Dost sandık larım
Gitmez sandık larım
Bitmez sandık larım
Seviyor sandik larim

Oysa hayat sandık lardan ibaret değil mis unutmuşum
Şimdi
Sessiz harfler biriktiriyorum
Dilimle yuregim arasinda
Arada bir umutlarimi çıkarıp hava aldırıyorum
Naftalin kokusu gelmesin diye

Hep çatı katı defter arası mazime gömülüp kalıyorum
Çocukluğum bir yerde boynu bükük ağlarken
Geberik şiirler yazıyorum
Ağır geliyor yirmidokuz harf
Yutkunup susmayi öğrendiğim günden beri
Yutkunup Yutkunup susuyorum
Dilim at koşturmuyor dudaklarımda
Yüreğim sahlanmiyor göğüs kafesimde
Gelip yerleşmiyor gülücük nidaları gamzelerime
Ah bu sandıklar
Nereden nasıl gelip buldu beni
Ve neden bu kadar yaktı canimi
Altı bilinmeyenli denklem gibi hayat
Çözdükçe yenileri geliyor
Durup nefes almak gerek Ama nasıl

Şimdi avuçlarımda yine bir sandık
Açıp açmamak arasındayım
Bu defa neremden vuracak hayat bilmiyorum
Ne ciğer kaldi
Nede yürek
Yaralarını sarmaya çalışan eller yine benim

Yavaşça açılıyor acılarımın sandığı
Ve yine bir sandık
Bu defa acımıyorum
Adını soruyorum fısıldıyor
Ben mutlu edecek sandık larınim
Kırıp parçalamak gelsede içimden
Sandiklarla yaşamaya alıştım ben

Nefes almanın yasamak olmadığını öğrendiğim günden beri
Ölmez sandıklarım
Bir bir öldü
Önce umutlarım
Sonra hayallerim
Şimdi ise vicdanım
Insan eksile eksile yaşamayı ogrenirmi
Eksildigim kadar suçluyum
Ve suçlu olduğum kadar eksiliyorum