Sandık Lekesi Şiiri - Fitnat Yılmaz

Geçenlerde sandığımı açtım anne
Hem ağladım
Hem kokladım
Naftalin kokulu bohçaları tek tek
İçim cıız etti yüreğim titredi
Sandık lekeleri düşmüş
Çeyizlerimin üstüne
Oysa ne çok önem verirdin çeyizlerime
Bir bebeği okşar gibi
Tek tek
Katlardın onları
Başka kızların elleri gözükmüyor
Elişi yapmaktan
Bırak şu kitap okumayı deyişin
Hâlâ kulaklarımda anne
Bak şimdi
Sandık lekeleri düşmüş
Çeyizlerimin üstüne
Ne çok severdin mor rengi
Onun için
Tüm takımları mor yaptırmıştın
Her gördüğün modeli
Yaptırmak isterdin
Şimdi gelsen bir görsen
Bir kez bile kullanmadım onları
Hepsi yaptığım gibi duruyor
Bir de sandık lekeleri düşmüş üstlerine
Ahh annem canım annem
Sensiz ne acılar çektim bir bilsen
Sen gittin
Ben bittim
Savruldum
Bir yaprak misali ordan oraya
2002 benim cehennemim oldu
O günden sonra hiç yaşamadım say annem
Biz seninle etle tırnak gibiydik
Sen gittin
Benim tırnaklarım söküldü
Belim büküldü
Gözlerimden kanlı yaşlar döküldü
Şu koca cihana sığamadım ben annem
Hiç kimse senin gibi sevmiyor
Saçımı kimse senin gibi okşamıyor annem.
Hani banyodan sonra saçlarımı koklardın ya,
Kimse senin gibi saçlarımı koklamıyor
Kimse senin gibi sarıp sarmalayıp
Korumuyor annem.
Hani derdin ya sen gelince evimiz doluyor
Sen gittin gideli
Benim evim hep boş
Senin yerini hiç kimse doldurmuyor
Dolduramıyor annem
Ah annem melek annem
Daha neleri anlatsam
Neleri söylesem
Yüreğime düşen lekeleri
Nasıl göstersem...
Nasıl göstersem...
Fitnat Yılmaz