Sandık Lekesi Şiiri - Nurşah Şenel

Kendini ufacık hisseden kalbim
ölmüş sanki börtü böcek etrafında
ısırıklarla içe gömülmüş…
Üzerinde ne varsa soyunup atan olan bitene
mana örmek boş galiba
örümcek ağına takılan bir sinek gibi
boşuna vızıldıyor…

Caygın bir kalbin cezası belli esasen…
Kendi içinde sessizce söylenmek
hak vermek kendine ya da birine bir şeye,
içine su kaçmış saat kadranına bakıp da
hayıflanınca vaktin ilerleyişine
tatlı düşü son duraksız kılmak için
zamanı durdurmaya teşebbüs kadar
lüzumsuz…

Çekip bir köşeye
diline biber sürersin kalbinin
biber gibi yakarsın onu
kolaydır da bunu yapması
haberi yoktur daha onun
bir insanın incinmesine yol verdiğinden.
Kesilmiştir ona rolü
duygusal bir kaba kurgu içinde…
beceriksizdir
duygusal bir özür sahnesinde
figüranlaşmayı bile beceremez…

Kimi vakit haksız yere hak verirsin kalbine
kalbine yüklersin tüm hüsnükuruntularını
sanki taşıma isteğini yitirmiş koca ayaklarının
sırtladığı bedenin sahibi sen değilmişçesine
kalp de kalp dersin
sevsinler…!

Sevsin istersin seni insanlar
sevmek de güzeldir hani
sevilmekten ötürü
omuz vermek gonca bir sevgiye
bol keseden tutkularla
ve kabullenmek onu sandık lekesiyle…